Χαμένα αγγελάκια

Σκίουρος

Angel baby

Πριν πέσω για ύπνο κοιτάζω το αγγελάκι αυτό. Μου λες πως χθες κοιμήθηκες σαν αγγελάκι. Μου λες πως μικρός είχες ένα αρκουδάκι που κοιμόσουν μαζί του. Αγγελάκια, αρκουδάκια, σκιουράκια, δελφινάκια κάθε λογής χαριτωμένα ζωάκια ή και πιο μεγάλα - η φώκια, η αρκούδα, ο λύκος.

Πριν κοιμηθώ ας αναρωτηθώ πόσο αγγελάκι ήμουν σήμερα.

Κι αν δεν ήμουν, ένας λόγος δεκτός είναι όταν προσπαθούν να καταπατήσουν τα δίκαιά μου. Όταν θέλουν να με εξαπατήσουν και το καταλαβαίνω, όταν με προκαλούν αναίτια.

Τότε γίνομαι ένας κακός λύκος, ένα άγριο πουλί, ένας άνθρωπος που μάχεται να κερδίσει ό,τι νομίζει πως χάνει, που στρέφεται ενάντια σε 'κείνο που νομίζει πως τον απειλεί. Αυτή η εποχή μάλλον δεν είναι για αγγελάκια. Οι χαλκομανίες των παιδικών χρόνων, οι ζωγραφιές που κολλάγαμε στα τετράδια, πασπαλισμένες με χρυσόσκονη έχει περάσει ανεπιστρεπτί για όλους μας. Όμως αυτή ήταν η μαγεία. Τα ροζ σύννεφα, τα θαλασσιά τούλια, οι χρυσαφένιοι ήλιοι. 

Τώρα μες τη μουντή ατμόσφαιρα ποια θα 'ναι η καινούργια μας λαχτάρα να μας τρέφει με ζωογόνο αέρα, να μας δίνει νέα φρέσκια πνοή; Να το βρούμε, όμως αυτό δεν είναι αλλού, αυτό είναι μέσα στον άνθρωπο, κάτι που πρέπει να ξανακερδίσει. Τη χαμένη του αθωότητα.