O Άγγελος που πέφτει
Έκπτωτος Άγγελος
 |
| Ιλια και Εμίλια Καμπακόφ: Ο Αγγελος που πέφτει, εγκατάσταση, 2006 |
Ο «Μεγάλος Περίπατος» περιλαμβάνει ορισμένα συγκλονιστικά έργα - έργα που ταράζουν, γεννούν νέες σκέψεις και παρέχουν ανακούφιση ως προς τη συχνή αίσθηση ότι η σύγχρονη τέχνη είναι μια διαδικασία αδιάφορα εσωστρεφής και αποκλειστική, δίχως την παραμικρή διάχυση στο κοινωνικό πεδίο.
Ένα τέτοιο έργο είναι «Ο Άγγελος που πέφτει» των Ουκρανών Ιλια και Εμίλια Καμπακόφ. Ευμεγέθες αλλά υπαινικτικό, το ορατό στοιχείο του έργου από απόσταση είναι ένας ξύλινος φράχτης. Είναι αρκετά ψηλός και δεν επιτρέπει να δει κανείς τι κρύβεται από πίσω, όμως στη μία πλευρά του υπάρχει μια εξέδρα θέασης. Την ανεβαίνει κανείς, περιμένοντας λίγο να εξαπατηθεί, να ανακαλύψει ότι όλη κι όλη η σκέψη είναι ο φράχτης και η απόφαση της θέασης, η πράξη της ανάβασης, η συμμετοχή.
Μόλις ανεβαίνει ωστόσο όχι μόνο μεταπίπτει από την επιφυλακτικότητα στην απόλυτη παράδοση εν ριπή οφθαλμού, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σκληρή ποίηση: στην άλλη άκρη του παραλληλόγραμμου χώρου που ορίζει ο ξύλινος φράχτης βρίσκεται σωριασμένος μπρούμυτα ένας άγγελος με τη μία του τσακισμένη φτερούγα στο έδαφος και την άλλη να δείχνει τον ουρανό.
Και ο θεατής νιώθει ξαφνικά μάλλον ένοχος, συμμέτοχος με την ηδονοβλεπτική του περιέργεια σε αυτό το κοσμικό ατύχημα ή έγκλημα που εκτυλίχθηκε -απ' όλα τα μέρη του κόσμου- στο Θησείο και που κάποιος πρόλαβε να περιφράξει για να μην παρέμβει κανείς στην πρωτογενή μορφή του, όσο αναμένεται κάποια "Αγγελική Σήμανση" για να το μελετήσει ψυχρά και διεξοδικά. Στο βάθος η εκκλησία του Αγίου Παύλου στον Κολωνό, κοιτάζει προς τον θεατή που μετέρχεται ενός θρησκευτικού αισθήματος ακόμη εντονότερου.
