Το Χελωνάκι

Το κρύο που σκότωσε το χελωνάκι

Σήμερα έθαψα το χελωνάκι. Σε μια άκρη του κήπου κοντά στον Βέρντι, το καναρίνι. Το χώμα που του έρριξα ήταν λίγο μπας και ξυπνήσει από την χειμέρια νάρκη του - μια ελπίδα πως ζούσε που όμως ήταν σίγουρα ανυπόστατη, γιατί το κέλυφος του είχε μαλακώσει και σε μια μεριά διέκρινα πως είχε χαλάσει. Το κεφάλι του το είχε έξω από το καβούκι, το ίδιο και τα πόδια του. Μέρες περιμέναμε να κινηθεί να δείξει κάποια σημεία ζωής αλλά τίποτα. Ήταν σε μια μεριά της λεκάνης με το χώμα όπου ζούσε, μέρες ακίνητο.

Αυτό συνέβη - να μη ξανακινηθεί, λίγες μέρες αφ' ότου έπιασαν τα μεγάλα κρύα που δεν ήταν βέβαια δυνατόν να το επηρρεάσουν καθώς το είχαμε μεταφέρει μέσα στο δωμάτιο. Προ λίγου καιρού πριν μπει για τα καλά ο χειμώνας, είχαμε αλλάξει το χώμα. Το είχα αγοράσει από το σούπερ μάρκετ συσκευασμένο ειδικά για φυτά εσωτερικού χώρου. Όμως δεν παρατηρήσαμε να μπει μέσα να θαφτεί καθώς ήδη είχε πιάσει για τα καλά η βαρυχειμωνιά και οι χελώνες μπαίνουν σε χειμερία νάρκη, κρύβονται μέσα στο χώμα. Και τι περίεργο, αυτό δεν είχε μπει ακόμα... Δεν δώσαμε σημασία πιστεύοντας πως θα κρυφτεί αργότερα... Όμως οι μέρες περνούσαν και τίποτα. Έστεκε ασάλευτο στη μια μεριά γυρισμένο προς τον τοίχο.

Καθώς φαίνεται αυτό είχε στραφεί προς τα πίσω έχοντας μας ήδη αποχαιρετήσει και μεις δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Ώσπου μια μέρα - ήταν λίγο μετά τα μεγάλα κρύα του Γενάρη, που αποφασίσαμε να παραδεχτούμε πως είχε σταματήσει να ζει. Ανεξήγητο γιατί δεν έζησε. Η γάτα ποτέ δεν πλησίαζε στη λεκάνη της χελώνας γιατί την είχαμε σε κλειστό δωμάτιο. Κάποιες φορές όμως άνοιγα το παράθυρο για να αεριστεί το δωμάτιο. Μήπως κάποια μέρα είχε πολύ κρύο και αυτό τη σκότωσε; Μήπως το χώμα ήταν πολύ εμποτισμένο με χημικά (παρασιτοκτόνα) - κάτι που έχουν όλα τα χώματα - και εκείνο που είχε πριν, ήταν από το φυτώριο αγορασμένο και σίγουρα θα είχε λιπάσματα.

Δεν ξέρω, ή το κρύο, ή το χώμα ή κάτι έπαθε το κέλυφος του και μαλάκωσε - τι από αυτά συνετέλεσε στο να πεθάνει το καημένο το χελωνάκι. Το είχαμε αρκετό καιρό και κάθε μέρα του δίναμε λαχανικά να φάει, είχε και πιατάκι για το νερό του. Πήγαινε, ερχότανε σιγά σιγά προς την τροφή του, μετά κοιμόταν. Όταν πλησίαζα έβγαζε το κεφαλάκι του και με κοίταζε για ώρα.

Δεν του έδινα και μεγάλη σημασία, όμως τώρα που δεν υπάρχει η παρουσία του μου λείπει και η στενοχώρια για το άδικο τέλος του είναι πολύ αισθητή. Τώρα δεν θ' ανοίγω το δωμάτιο αντικρύζοντας στο τραπεζάκι ακουμπισμένη τη λεκάνη που του είχαμε να ζει. Το χελωνάκι έφυγε και τώρα είναι κάτω από ένα ελαφρύ στρώμα χώματος στην αριστερή γωνιά του κήπου δίπλα στο καναρίνι "της όπερας", τον Βέρντι. Πήγαινε τόσο αργά, πέθανε τόσο γρήγορα - ούτε που πρόλαβα να αντιληφθώ, πόσο το αγαπούσα! 🐢🐢